Aanpassingsvermogen
Toen ik ruim 16 jaar geleden moeder werd verliep de start met zo’n klein frummeltje best wat onwennig. Mijn hart was direct overladen met liefde toen onze prachtige zoon op mijn buik werd gelegd. Moe en voldaan en dankbaar dat ik er na flink wat uurtjes met weeën er zonder complicaties van af had gebracht
De zorg voor deze kleine was er direct; ‘Was het niet te koud op de kamer, lag ie wel goed in zijn wiegje (ik had mijn eigen wieg opgeknapt)’.
De grootste zorg ontstond toen mijn borstvoeding niet op gang kwam. Vince viel af, maar de kraamverzorgster maakte zich niet zo druk. Dus ik ook niet. Het was Arno die na een aantal dagen ingreep en aangaf dat dit niet goed ging. Ik liep inmiddels op mijn tandvlees, 16-20 uur per dag was ik bezig met voeden en kolven wat totaal niet lukte. Ik werd er alleen maar onzekerder van en handelde helemaal niet meer op eigen vermogen en instinct. Daar heb ik mij later wel erg over verbaasd. Onze zoon moest direct aan de kunstvoeding eerst probeerde ik dat nog met fingerfeeding, anders zou hij een borst/speen verwarring krijgen en dan zou de borstvoeding helemaal niet meer slagen. Dit duurde nog 2 weken, maar wat ik ook probeerde de borstvoeding kwam niet op gang. Ik voelde me een mislukkeling. Gelukkig groeide hij wel en gaf de overstap op de fles rust.
Ongeveer 2 jaar later werd er een broertje geboren en dat verliep precies zo. Nu was ik beter voorbereid, ik was ervaringsdeskundige, had een cursus over borstvoeding gevolgd (ja echt dat bestaat😉) en had hulp ingeroepen van een lactatiedeskundige. Maar helaas deze voorbereiding bracht niet het gewenste effect. Ik had inmiddels van mijn oma begrepen dat haar dit ook was overkomen. In haar tijd nam een buurvrouw of bakervrouw de borstvoeding nog over. En in mijn moeders tijd was flesvoeding veel meer geaccepteerd.
Inmiddels ben ik moeder van 2 grote pubers. Knappe jongens, die goed groeien en zich enorm ontwikkelen. Ik heb geen lastige pubers al zeg ik het zelf. Ze zijn rustig, slaan elkaar de hersenen niet in en geven me (nog) geen grote mond. Maar er is zeker wel iets veranderd in onze gezinsdynamiek.
De afgelopen 16 jaar heb ik mijn liefde geschonken en getoond door te zorgen.
Ik smeerde de boterhammen voor school, reed ze tig keer per week naar hun sport, deed de was, ruimde hun rotzooi op, maakte hun kamer schoon en probeerde vooral veel gezelligheid te ontwikkelen door samen leuke dingen te doen. Lekkere dingen te koken en baksels te maken. Hun verjaardagen werden goed gevierd, met familie, vrienden en natuurlijk leuke kinderfeestjes, ze kregen leuke traktaties mee naar school etc. En dat alles leek tot een jaartje terug prima. Oké, het heen en weer rijden naar sport, kamer schoonmaken en nog wat van die dingen konden ze inmiddels zelf wel doen en liet ik dan ook graag los. Maar ik heb me in deze jaren super waardevol gevoeld als moeder. Als ze ziek, verdrietig waren of ergens pijn hadden wisten ze me te vinden en kon ik ze nog heerlijk troosten. Ik was gezegend met echte knuffelberen. Ons momentje binnen het gezin was altijd de koffietijd waar we gezellig op de bank tegen elkaar aanhingen en tv keken.
Door het ouder worden veranderde hun verlangens en interesses. De mobieltjes die ze kregen maakte hen onafhankelijker, ze konden langer alleen thuisblijven, waren altijd bereikbaar, maar daar kleefde een groot nadeel aan; we keken geen tv meer samen vanaf dat moment. Op enkele tv-series na; The Voice, Wie is de Mol of Expeditie Robinson. Dat keken we lang nog samen.
Toen de oudste net 16 geworden was veranderde er veel. Hij wilde direct gaan stappen in het weekend en tja, iedereen dronk wel een biertje mam! De andere zoon vertoonde enkele maanden wat afwezig gedrag. Bij nader onderzoek bleek hij verliefd te zijn en al een tijdje een vriendinnetje te hebben. En dat op zijn veertiende! Dit had ik nooit zo snel bij hem verwacht. Degene die nooit in meiden geïnteresseerd bleek en eigenlijk alleen maar oog had voor zijn sport; voetbal. Het was best even slikken als ik eerlijk ben.
Er kwamen discussietjes, wat irritaties en onbegrip. Wij wilde als goede en bezorgde ouders toch ook echt wel wat advies meegeven over sex en drank maar daar voelde onze pubers helemaal niets voor.
Beetje ongemakkelijke gesprekken werden het.
Ik wist in ene minder goed hoe ik ze het beste kon bereiken. Het zijn verschillende knullen en dat wordt in deze jaren steeds duidelijker zichtbaar. Waar we eerst met een gezamenlijke eenduidige aanpak beide konden bereiken. Moet ik nu echt afstemmen op het individu. Daar waar ik met de één met een grapje makkelijker het ijs breek en contact heb, werkt dat bij de ander totaal niet. De één is introvert en de ander extrovert. Dit vraagt heel wat schakelen en aftasten. Ik merk dat ik moeite heb met wat van nature mijn eigen stijl is, praten. Dit lukt me niet bij mijn meer introverte zoon.
Ik ontdekte op een zeer confronterend moment dat ik mijn liefde anders moest gaan tonen. Vooral bij mijn jongste werkt het zorgen niet meer. Hij wil alles zelf doen nl. Zo was hij een tijdje terug erg ziek, viel een paar keer flauw en had enorme bloedneuzen. In die tijd liet ie zich wel lekker verzorgen. Ik kreeg appjes van boven over kopjes thee, een sapje of beschuitje die hij wel zou lusten. Als een moederkloek liep ik steeds naar boven om alles te brengen. Ik merkte achteraf dat ik het prettig vond dat ie me weer even nodig had. Ik kon weer in mijn oude vertrouwde rol duiken. Heerlijk!
Maar toen het wat beter ging was dit gelijk over. Heel confronterend!
Vanochtend hadden we een goed gesprek. We zijn op vakantie in Portugal (Lissabon). Ik had me in deze dagen door mijn jongste laten vervoeren op een E-step. Dwars door het drukke verkeer, manoeuvreerde hij zich behendig tussen de auto’s en bussen door. Ik vond het even heel spannend maar al snel gaf ik me over aan zijn behendigheid en ervaring. In Nederland rijdt hij immers ook op een stepje. Dit kan hij echt beter dan ik.
Ik besprak mijn inzicht dat er wat veranderd was, wat dit met mij doet en hoe mooi het is om hun te zien ontwikkelen in zelfstandige jongvolwassenen. Maar dat het ook soms slikken is. Dat ik me soms een onbenul voel door hun opmerkingen of wanneer ze met hun ogen rollen.
Ik vertelde hun dat ik had gemerkt dat ze minder behoefte hadden aan mijn bemoeienis. Dat ik dit zal veranderen, maar het ook moeilijk vindt hoe ik mijn liefde dan het beste kon tonen. Waar hadden zij behoefte aan? Dit open gesprek bracht mij inzicht.
Ze gaven mij aan dat ze het waarderen dat we zulke leuke dingen samen ondernemen, of toen die keer dat ik een broodje smeerde omdat er haast was, de lekkere BBQ’tjes in de tuin, samen koken, reizen of samen sporten etc.
Er is iets veranderd in de rollen en patronen en dynamiek binnen ons gezin. Dit vraagt een andere stijl van mij als ouder. Dat is wennen en dat doet iets met mijn eigenwaarde. Daar waar ik mij eerst zo belangrijk voelde door te zorgen, zoek ik nu naar een nieuwe manier van support en hoe ik mijn liefde kan tonen zonder in hun ogen ‘to much’ te zijn. Het zorgen is nu wellicht meer ontzorgen geworden en mijn aanpak zal de komende tijd meer gericht zijn op acties.
Fijn dat ik dit weet en mezelf kan ontwikkelen en meegroeien met de behoefte van mijn pubers. Ik heb ze natuurlijk wel duidelijk gemaakt dat het een tweerichtingsverkeer is. Ook zij zullen dingen moeten aanpassen en mogen rekening houden met mijn behoeftes. Door het er samen over te hebben, is de eerste stap in begrip en gaf ons beiden inzicht.
Deze verandering deed me denken aan de ontwikkelingen en veranderingen in teams en organisaties. De vele gesprekken die wij hierover voeren met managers. Zoekend naar de juiste aanpak nu de met de nieuwe jonge generaties die moeten samenwerken met oudere generaties, momenteel zie je wel 4 en soms zelf 5 generaties op de werkvloer. Het is allemaal wennen en aftasten, iedere leeftijd heeft een andere stijl nodig. Een goed diversiteitsbeleid is belangrijk. Weten wat mensen nodig hebben om goed te kunnen functioneren. Dit is best complex voor leidinggevenden. Want hoe kan je dit alles in goede banen leiden. Maar ook, hoe blijf je jezelf in al deze veranderingen. Natuurlijk kan je met iedereen rekening houden, maar toneelspelen helpt niet. Daar prikt iedereen zo doorheen.
Voor ons boek, dat Jolanda en ik op het moment aan het schrijven zijn, hadden wij onlangs een interview met Proffessor Annet de Lange. Zij werkt als Hoogleraar ‘Succesvol ouder worden op het werk” en doet veel onderzoek duurzaam inzetbaarheid.
Bij een aanpak die zij ontwikkelde voor Radbouds Universiteit vertelde ze ons dat ze gebruik had gemaakt van het leeftijdsdimensiemodel.
Hiermee maakt zij duidelijk dat er binnen generaties onderlinge verschillen bestaan. Uitgaan van één aanpak voor een hele generatie is niet effectief.
Iedereen maakt immers een eigen ontwikkeling door. En dat zag ik dus ook bij mijn eigen pubers. Dat de jongste eerder verliefd werd en een relatie kreeg had ik niet zien aankomen. Wees dus bewust van de onderlinge verschillen en kijk meer naar de persoonlijke ontwikkeling van mensen is de boodschap van de Lange.
De competentie ‘Aanpassingsvermogen’ is cruciaal in elke rol binnen organisaties, in deze tijd waar veranderingen zo snel gaan. Aanpassingsvermogen kun je omschrijven als het vermogen om flexibel mee te bewegen en efficiënt te kunnen blijven werken onder wisselende omstandigheden. Dit betekent aanpassen aan de omgeving, je rol/taken, verantwoordelijkheden en collega’s. Je wilt in alles meewerken, zodat alles soepel verloopt.
Dat lijkt makkelijk, maar is het niet. Soms zul je moeten slikken als jouw idee niet wordt gezien als een goede oplossing of niet naar je geluisterd wordt. Het aanpassen aan de mening van de ander vereist de nodige zelfbeheersing (bron: carrièretijger).
Tips!
- Blijf wél je eigen belangen en wensen in de gaten houden;
- Dicht bij jezelf blijven;
- Sta open voor de ander (samen het gesprek voeren helpt al enorm);
- Plan regelmatig een teammeeting waarin samenwerking centraal staat.
- Deel eventuele irritaties maar vooral ook de mooie momenten;
- Bespreek wat goed gaat en jullie willen behouden en wat er anders kan.
!! Het goede gesprek, super belangrijk
Hoe wij je verder helpen!
Wil je hier ook mee starten voor jouw organisatie? Bij JECKX zijn we gespecialiseerd in het verhogen van het werkplezier en werkgeluk op de werkvloer. Dit doen we door het inzetten van duurzaam werkgeverschap in jouw organisatie! Benieuwd hoe? Neem dan contact met ons op en plan direct jouw gratis e-consult in!
Of wil je meer weten over een van de volgende onderwerpen?
➜ Start met de juiste aanpak voor Duurzaam Werkgeverschap!
